”Verslaving nam de overhand van mijn trauma” (door ‘Anoniem’)
In mijn kleuter- en jeugdjaren heb ik bepaalde dingen meegemaakt, wat na de dood van mijn ouders naar boven kwam. Vanaf 2009 tot op heden ben ik bij de psycholoog in behandeling. Ik probeerde het voor mezelf te houden en een normaal leven te leiden, maar dat lukte niet altijd. Ik merkte dat drank mij hierin heel veel hielp, maar het gezegde ‘drank maakt meer kapot dan je lief is’ is er niet voor niets. Uiteindelijk probeerde ik mijn frustratie op een andere manier te uiten, en dat was door mezelf vol te eten. Intussen was ik bij de psycholoog, maar dat gaf geen succes. Je moet een klik hebben om je te kunnen uiten. Ik was nog zoekende hiernaar. Intussen had ik veel psychologen gehad en toen dacht ik ”dit werkt niet”. Ik ben toen een paar jaar hiermee gestopt en het eten werd meer en meer.
In mijn gezin/familie kon ik het er niet over hebben, omdat in onze Hindoestaanse gemeenschap wordt gedacht ”Wat zullen anderen ervan vinden!!!!!” Ondanks dat ik een lieve Hollandse man heb, kon ik bij hem mijn trauma niet kwijt. Ik dacht namelijk dat er anders schande zou komen over mijn familie.
Ik werd zo dik, dat ik hulp zocht bij de arts die mij verwees naar de obesitaskliniek. Hier merkte ik dat ik echt heel erg zwaar was, namelijk 102 kilo. Ik kwam in aanmerking voor een maagverkleining. Ik stond weer vrolijker in het leven, wat anderen misschien zullen herkennen. Ik begon als het ware opnieuw en met een paar maatjes minder, heerlijk! Mooi slank, leuke kleren, vol vertrouwen, hoop en een nieuwe start voor mezelf. Gaande weg ben ik slanker geworden, voelde me fit en kreeg een dosis zelfvertrouwen. Niet wetende, dat mijn trauma zich straks zal uiten in mijn lichaam als pijn. Pijn in mijn buik en artsen konden niets vinden. Toen begon ik aan pijnstillers (tramadol). Ik slikte wel 8 tot 10 per dag! Anderhalf jaar lang was ik aan de medicatie. Totdat ik merkte dat die pijnstillers mijn emoties, dus mijn trauma, aan het wegdrukken was. Ik heb dit toen besproken en ben verwezen naar de Brijder (verslavingskliniek). Dus eerst gesprekken met een psycholoog en psychiater en daarna nog naar een kliniek om af te komen van de medicatie. Na drie weken werd ik ontslagen en zei mijn behandelaar ”Je moet het straks alleen doen en dan moet je sterk zijn”.
Ik merkte inderdaad al snel, dat de pijn in mijn lichaam erger werd en mijn trauma nog meer aanwezig was. Weer begon ik aan de pijnstillers en ik dacht ”ik wil mijn emoties en trauma’s niet voelen”. Ik was terug bij af. Intussen heb ik heel wat operaties gehad omdat de trauma zich in mijn lichaam opsloeg. Vleesboom operatie, baarmoeder verwijdering, borst verkleining, buikwandcorrectie, en de maagverkleining van eerder. In 2019 weer hetzelfde traject (Brijder, kliniek, thuis). Intussen ben ik nog steeds bij de psycholoog en heb al heel wat gesproken en besproken.
Ik vind het nog steeds moeilijk. Maar ik heb wel ingezien, dat wanneer JIJ er zélf klaar voor bent om erover te praten, dat je dan pas geholpen kan worden. Mét de juiste mensen om je heen! Mijn trauma is er nog maar ik praat er vrij open over, maar jammer genoeg niet met mijn eigen mensen. Praten over je gevoel/emotie en trauma kan helend zijn voor jezelf en je toekomst, zodat je op een positievere manier zal leven en je een plekje kunt geven aan die ingrijpende levensgebeurtenis.
